Opowiem Ci bajkę o górach polskich, dalekich.
O górach białych, wysokich.
O krainie gdzie język choć ojczysty wydawał się być obcy.

Opowiem o dziewczynie, która wjechała na stok.
Na nogach miała narty, a na głowie kask.
I choć jeździć potrafiła, myśl się w niej zrodziła taka:
„Jest wysoko i jest stromo.”
Wdechy wzięła dwa.

Narty pędzą coraz szybciej.
Coraz głębsze skręty. Lewo- prawo.
Lewo- prawo, a kontroli brak.
Było zimno, w oczach strach.
„Jak ja radę dam?„

Z równowagą coraz gorzej.
Prędkość coraz większa.
Wokół mnóstwo osób.
„Będzie krach.„

Nagle myśl się pojawiła: „Mogę bać się stale. Zjechać i tak muszę.”
Zatem stwierdza:”Zjadę przecież, bo wycofać się nie mogę.
Zjadę prosto, jak należy i nie wjadę w nic.„

Równowaga utrzymana. Myśl się sprzymierzeńcem stała.
Tak to jest oswoić strach.

I choć czasem się wydaje- sytuacja jest przegrana.
Można bać się. Panikować.
Można.
Ale można również: „Przecież radę dam.
Powiedziałam A.„