Walentynki. Czekałam na ten dzień od miesiąca. Zastanawiałam się co zwiedzimy, co zjemy. Przygotowałam wstępne menu. Kupiłam bilety do teatru. I dużą czekoladę też.

Na tydzień przed z ekscytacji nie mogłam spać.

Na dzień przed nie miałam czasu się przygotować.

I chociaż nic nie było dopięte na ostatni guzik to było jak zwykle: idealnie.

***

Urwałam się z pracy o 12:00 i już po chwili witałam z moim przybyszem.
W domu ugotowaliśmy obłędne risotto.
Zwiedziliśmy halę targową zagryzając bałkańskie lukumi, podziwialiśmy widok z Mostku Pokutnic.
Na mrozie zrobiliśmy sporo kilometrów, by później znaleźć się na rozgrzewającej kawie. A że Walentynki to też środa popielcowa była, szybkim krokiem udaliśmy się na mszę do najprawdopodobniej najpiękniejszego kościoła u Dominikanów.

Stamtąd, to już w stronę Teatru Polskiego. Po drodze nie obyło się bez pączków na Świdnickiej. Londyńskie „Mayday” rozbawiło nas do łez. Kapitalne- to mało powiedziane.

Ale co później? Noc długa, a pora młoda.
Weszliśmy do Splendido na niecodzienne jedzenie. A on+ restauracja= starter, danie główne i deser. Na to wszystko też po lampce odprężającego wina. I tak poszłam spać po 2:00.

***

Czekałam na ten dzień od miesiąca, a on zamknął się w kilku godzinach.
Oj…. jeszcze długo będę go wspominać.